Łódź – miasto czterech kultur
W XIX i na początku XX wielu Łódź była miastem bardzo tolerancyjnym, całkowicie wolnym od ksenofobii. Łódź była symbolem miasta, które jest tolerancyjne, wolne, bez uprzedzeń, nienawiści rasowej, z tolerancją dla innych kultur oraz religii.
Cztery kultury odnoszą się do kultur żydowskiej, niemieckiej, rosyjskiej oraz oczywiście polskiej. Wszystkie te cztery kultury funkcjonowały w Łodzi, nawet wtedy gdy jakaś narodowość nie zamieszkiwała miasta. Kultura i tradycje zostały bogato zakorzenione.
Dawne imperium Izraela Kalmanowicza Poznańskiego (obecnie CENTRUM KULTURALNO-ROZRYWKOWO- HANDLOWE)
To dawne imperium żydowskiego fabrykanta Izraela Kalmanowicza Poznańskiego, XIX-wieczny kompleks fabryk włókienniczych. Budynki pofabryczne zostały zrewitalizowane przez francuską firmę Apsys Groupe, która stworzyła tu centrum o nazwie „Manufaktura”. W ogromnej, zabytkowej przędzalni powstaje obecnie czterogwiazdkowy Andel’s Hotel, a w budynku wysokiej tkalni ma powstać filia Muzeum Sztuki. W dawnej elektrowni otwarto największą dyskotekę w Łodzi o nazwie „Elektrownia”. Inne obiekty, jak np. tkalnia, farbiarnia czy wykończalnia zostały już zaadaptowane. Oprócz kawiarenek i restauracji z międzynarodową kuchnią można tu odwiedzić kino Multipleks – Cinema City (z aż 15 salami kinowymi, w tym jedną typu IMAX), Eksperymentarium, zwiedzić Muzeum Fabryki czy też zostawić swoje małe pociechy w tzw. Kinderplanecie. Wreszcie można spróbować swoich sił na sztucznej ścianie wspinaczkowej. Przez Rynek Manufaktury pod ziemią przepływa rzeka Łódka, a o jej istnieniu przypominają dwie piękne fontanny, ponoć najdłuższe w Europie. Wiadomo, że sztukę i kulturę napędza handel, dlatego fani zakupów też znajdą tutaj coś dla siebie. W galerii handlowej znajduje się obecnie ponad 220 butików, 30 sklepów średniopowierzchniowych oraz dwa hipermarkety. Architekt tworząc projekt galerii połączył stare z nowym. Konstrukcja obiektu oraz niektóre elementy wewnątrz wyraźnie nawiązują do architektury fabrycznej.
Księży Młyn – dawny imperium Karola Scheiblera
Zespół fabryczno – mieszkalny nad rzeką Jasień zbudowany został w XIX wieku przez Karola Scheiblera, najbogatszego łódzkiego przemysłowca. Stanowił samowystarczalne miasto w mieście wzorowane na angielskich osadach przemysłowych. Były tu budynki fabryczne m.in. ogromna, przypominająca zamek przędzalnia, magazyny, famuły (domy robotnicze), szkoła, remiza straży ogniowej, dwa szpitale, gazownia, klub fabryczny, konsumy (sklepy), rezydencje właścicieli, a także bocznica kolejowa. Wszystko to planowo rozmieszczone wzdłuż prostych brukowanych uliczek i spójne architektonicznie.
„Księży Młyn” to największy zabytkowy kompleks fabryczny Łodzi, powstały w drugiej połowie XIX wieku na miejscu dawnej osady młyńskiej, należącej do miejscowego plebana; stąd też wywodzi się jego nazwa. Został stworzony przez Karola Wilhelma Scheiblera, przedsiębiorcę z zachodniej Nadrenii, który przybył do Królestwa Polskiego w 1848 roku i po kilku latach osiedlił się w Łodzi. W skład kompleksu wchodzą budynki fabryczne, osiedla mieszkaniowe, rezydencje właścicieli, wille dyrektorskie, szkoła, szpitale, remiza straży pożarnej, gazownia, klub fabryczny, a także ogrody i parki. Budowę bawełnianego imperium rozpoczął Scheibler od zespołu fabryk przy Wodnym Rynku (obecnie Plac Zwycięstwa). Kolejne inwestycje obejmowały już teren Księżego Młyna, gdzie powstał największy w Łodzi wielowydziałowy kompleks fabryki tkanin bawełnianych sprzężony z osiedlem robotniczym i rezydencją dyrektora zakładów. Doświadczenie w pracy w firmach zachodnioeuropejskich i otwarcie na postęp techniczny uczyniły Scheiblera wiodącym łódzkim fabrykantem, z którego wzór brało wielu ówczesnych przedsiębiorców.
Ulica Piotrkowska
Ulica Piotrkowska jest reprezentacyjną ulicą Łodzi. Ma długość około 4,2 km i biegnie południkowo w linii prostej pomiędzy pl. Wolności a Placem Niepodległości. Ulica ta stanowiła od początku oś centralną, wokół której rozbudowywało się miasto. Inne miasta posiadają place, rynki główne, natomiast w Łodzi prawdziwym sercem miasta jest tzw. „Pietryna”.
Na początku stanowiła głównie trakt komunikacyjny, jednak z czasem zmieniła się w „wizytówkę miasta”, centrum rozrywki i handlu, serce rozrastającej się aglomeracji przemysłowej. Obecnie wzdłuż Piotrkowskiej, oprócz sklepów można odwiedzić przeszło 100 pubów i restauracji, a w sezonie letnim odpocząć w jednym z ogródków gastronomicznych.
Łódź Filmowa
Łódź jak żadne inne miejsce zasługuje na miano stolicy kinematografii w Polsce. Tradycje filmowe są długie-sięgają XIX wieku. To tutaj swoją siedzibę już od ponad sześćdziesięciu lat ma Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa Telewizyjna i Teatralna im. Leona Schillera, jedna z najstarszych szkół tego typu na świecie. Uczelnia kształci wybitnych twórców kina, reżyserów, operatorów, aktorów, którzy współtworzą polską i światową kinematografię. „Filmówka”, jak nazywają potocznie szkołę studenci, pełna kultowych miejsc takich jak np. słynne schody, to nie jedyny akcent filmowy miasta.
W okresie powojennym, w kraju zniszczonym zawieruchą wojenną Łódź była miejscem, gdzie powstało pierwsze centrum produkcji filmowej, z czasem wytwórnia filmów fabularnych. „Zakazane piosenki” pierwsza powojenna produkcja powstawała właśnie tutaj. Tworzono na łódzkim gruncie dokumenty, filmy krótkometrażowe, oświatowe, animowane produkcje SEMAFORA. Miasto może pochwalić się również własnym oddziałem telewizji, jedynym w kraju Muzeum Kinematografii. O filmowym dziedzictwie przypomina Aleja Sław na ul. Piotrkowskiej-obowiązkowy punkt filmowego szlaku. Z myślą o najmłodszych powstał Szlak Bajkowy, którym podążając można spotkać animowanych ulubieńców. Na fali filmowej sympatii miasto okrzyknięte zostało nazwą „Holly Łódź”.
